KABUK.......

[carpe-diem]

En kullanılmaz, ücra köşelerine attığımız, bastırdığımız, yok saydığımız bir BEN büyüttük içimizde. En çok yalnız kaldığımız anlarda susturulması gerektiğini iyi biliyorduk. Ve O, en çok o anlarda mücadele ediyordu, diğeriyle�"ben"de varım demek için tüm sesleri yırtıyordu. Bölünmüş kişilik diyeceksiniz, belki, belki de değil�

Tüm yasakları bilinmez bir iç güdüyle çiğneme isteği duyan insan oğlu gibi, o da susuşlarının öfkesini büyütüyordu içinde, güçleniyordu. Dış sesin herkes gibi olma çabasının basitliğiyle dalga geçiyordu, Özünü işitmiyordu dış ses.

Bu, bir savaş meydanında, iyi ya da kötü mücadelesi değil, toprak kavgası olabilir en fazla. Aciz bedenlerin sahipliği için verilen mücadele, geçerli bir sebeptir çoğu zaman. Dış ses, zayıf ama donanımlı... İç ses güçlü ama çıplaktır. Ganimet kazananındır. Hangisi galip gelir, kim kimi bastırır, cesaret işi biraz. Nihayetinde, egoya karşı savaşan, sorgulamayı reddeden bir beyindir.

Sorgular cevaplar, O’nda gizli, ne kadar öteye gidebilir, bilinmez. Sınırları geniş tutmalı. Çok değer verdiğim biri şöyle diyordu;kabuktan çıkmak değil, asıl olan kabuğu kırmaktır. Kabuk bir kere çatlamışsa, içeriye ciğerleri yakan bir hava dolmaya başlar. Küçük aralıklardan yavaş yavaş sızan yakıcı nefes sizi içeride duramaz hale getirir. Ya orayı kırıp çıkmalıdır ya da yana yakıla yaşamayı öğrenmelidir, içeride.

Öz. ekimikibinyedi