SON FARKINDALIKLAR...

[carpe-diem]

Dışarıda bir yerlerde olduğunu düşündüklerimin aslında ne kadar yakınımda olduğu gerçeğiyle yüzleştim bugün.
Bugün son kez neden bunu bana yapıyorlar ki dedim. Çıkarı var mı diye son kez şüphe ettim insanlardan.
"sen nasılsan etrafındaki insanlar da öyle olur" cümlesini duyduğumda, farkına varamadığım kirliliğimin son kısmı da aktı gitti.
"pireli yorganlarımdan” da kurtuldum artık
ne kadar yanlış bir yerde olduğumu fark ettim.
"yanlış düzende doğru hayat" kurma çabamın, gücümü ve ben nasıl tükettiğini...
Elimden tuttuğunu sandıklarımın aslında omzuma tırmanmak için destek aldıklarını fark ettim.
Bindiği dalı kesen değil,
bir yukarıdaki dala çıktıktan sonra alttaki dalı kestiklerini fark ettim.
Sevme, değer verme, anlayış duygularının yerinde koca bir çuval "bencillik" olduğunu anladım.
İnsanların gözlerinin içine bakıp neden konuşamadığımın cevabını buldum.
Hata bende değilmiş diye bağırdım avazım çıktığı kadar, sevinçle.
...
Biz o kadar uğraşır olmuşuz ki benliğimiz ve bencilliğimizle, kaçıp gitmiş aslında her şey.
Trenin son vagonuna son saniyede atlayan bir yolcuymuşum ben aslında
geride kalanlara biraz nefret,
biraz acıma, biraz keder ile el salladım
son kez
hoşça kalın bile demedim
"hoş" kalamayacaklarını bildiğimden
şimdi ben yolun başındayım
yanımda da elimi gerçekten tutan
bocaladığımda beni silkeleyen
beraber yürüdüğüm "can"larım var.
Kurtulana kadar yürüyoruz.
Ya hep beraber
ya hiç birimiz...

alıntı...